« آفرین میرزاپور!»؛ این فریادهای جواد خیابانی گزارشگر فینال مسابقات 2007 غرب آسیا خطاب به حسن رودباریان دروازه بان تیم دوم ایران در بازی با عراق بود که با مهار خود، زمینه ساز برد(2-1) تیم B ایران مقابل عراق شد؛ سوتی گزارشگر به کنار، اما چرا ایران با تیم دوم خود راهی مسابقات غرب آسیا شده بود و عراق با تیم اصلی خود؟

سال 2004 عدنان حمد مربی تیم المپیک عراق، برای حضور در بازیهای المپیک آتن، بازیکنانی مثل نور صبری، بسیم عباس، نشات اکرم، عماد رضا، عبدالوهاب ابوالهیل، رزاق فرهان، یونس محمود، هوار ملامحمد و چهره های دیگری را که اکثرشان برای ما ایرانی ها شناخته شده اند به تیم ملی دعوت کرد. آن روزها کسی از کشوری که از یک سال قبل از المپیک ، اشغال شده و در اوج ناآرامی بود، انتظار شگفتی نداشت. اما عراقی‌ها پیش‌تر هم نشان داده بودند که در روزهای سخت به اوج می‌رسند.

آنها در سال 1982 و در شرایطی که سخت ترین روزهای جنگ با ایران را می گذراندند، قهرمان بازیهای آسیایی شدند و چهار سال بعد، به جام جهانی صعود کردند. در المپیک 2004 هم داستان تکرار شد. صعود به مرحله دوم، محبوبیت تیم جنگ‌زده عراق را بیشتر کرد و با حضور عراق در جمع چهار تیم برتر المپیک، این محبوبیت به اوج رسید. عراق ناباورانه عنوان چهارم المپیک را از آن قاره آسیا کرد...سه سال گذشت...

فوتبال عراق برای درخشش در جام ملت‌های آسیا کار دشواری پیش‌ِ روی خود نداشت؛ فقط کافی بود شگفتی‌سازان المپیک در کنار هم باقی بمانند. در مرحله مقدماتی جام ملتهای 2007 عراق هرچند ناباورانه در بازی اول خود (2ـ0) از سنگاپور باخت، اما با سه برد و دو تساوی مقابل چین، فلسطین و سنگاپور و به لطف گل زده بیشتر نسبت به چین، صدرنشین گروه خود شد. شیرهای خاورمیانه هنوز اجازه نداشتند بازی‌های خانگی خودشان را در عراق برگزار کنند و ناچار بودند به هنگام میزبانی تا امارات سفر کنند. خبری از بازی تدارکاتی هم نبود و بهترین تدارکات برای آنها، حضور در مسابقات غرب آسیا بود که تیمی مثل ایران، برای آن اهمیتی قائل نبود؛ تا جایی که تیم دوم خود را به مسابقات اعزام کرد.

 برای مرحله نهایی جام ملّت‌ها ژوروان وی یرا برزیلی- مربی 40 هزار دلاری عراق- ستاره های المپیک را با چند تغییر برگزید؛ بازیکنانی مثل خلدون ابراهیم از مس کرمان، لوآی‌ صلاح که در پرسپولیس بود ، نور صبری سنگربان مس کرمان و کرار جاسم و سایرین، در جام ملت‌ها در برابر تایلند میزبان با تساوی (1ـ1) متوقف شدند.

اما عراق شش روز بعد و در فاصله سی دقیقه به پایان بازی، کار استرالیا را یکسره کرد و با گلهای نشات، هوار و کرّار (3ـ1) در برابر بهترین تیم سال 2006 آسیا پیروز شد و عملاً جواز صعود به دور بعد را به دست آورد. تساوی (0ـ0) مقابل عمان، این صعود را تثبیت کرد و تیم با دو گل یونس محمود ، ویتنام، میزبانِ دیگر رقابت‌ها را از پیش ‌رو برداشت تا به جمع چهار تیم برتر بازی‌ها برسد. نیمه نهایی مقابل کره جنوبی (0ـ0) شد و نوبت به هنرنمایی پنالتی زنان عراق رسید. هوار، قُصَی مُنیر، عبدالامیر و مِناجد، هر 4 ضربه عراق را گل کردند و تیم با برتری (4ـ3) راهی فینال شد. 

فینال در ساعت 19:35 روز 29 جولای در برابر 60 هزار تماشاگر آغاز شد؛ هرچند کار عراق برای فینال آسون نبود. تیمی که 4 بازی اول خود را در تایلند انجام داده بود، برای نیمه نهایی به مالزی رفت و بلافاصله برای فینال راهی جاکارتا ( پایتخت اندونزی) شد! 

با این حال عراق با گل دقیقه 72 یونس محمود عربستان را هم از پیش ‌رو برداشت و قهرمان شد. محمود با گلی که به ثمر رساند 4 گله شد و یکی از سه آقای مسابقات لقب گرفت. عنوان بهترین بازیکن تورنمنت و توپ طلای رقابتها هم به محمود رسید ؛ او و عراق نشان دادن که با دستهای خالی هم می توان کارهای بزرگ انجام داد..